Fermín Dellatorre 
Inhoudsopgave
Een van de belangrijkste testen om de vruchtbaarheidsstatus van een vrouw te bepalen is het anti-Müllerian hormoon (AMH). Deze marker wordt gebruikt om de eierstokreserve te bepalen, d.w.z. het aantal eicellen dat een vrouw op een bepaald moment heeft. Maar wat betekent deze waarde eigenlijk en hoe kan het de mogelijkheid om zwanger te worden beïnvloeden? Hoe beïnvloedt het vruchtbaarheidsbehandelingen? Als u een kinderwens hebt en vragen hebt over het anti-Müllerian hormoon, zal dit artikel u helpen om weloverwogen beslissingen te nemen.
Wat is anti-Müllerian hormoon en waarom is het zo relevant?
Het anti-Müllerian hormoon (AMH) is een eiwit dat aanwezig is bij zowel mannen als vrouwen, maar met verschillende functies en locaties. Het speelt een bijzonder belangrijke rol tijdens de zwangerschap, omdat het verantwoordelijk is voor de geslachtsontwikkeling van de foetus.
Bij mannen voorkomt het de ontwikkeling van de buizen van Müller, die anders zouden uitgroeien tot de baarmoeder en eileiders – vandaar de naam “anti-Müllerian hormoon”.
Aan de andere kant zal de afwezigheid van dit hormoon leiden tot de vorming van het vrouwelijke voortplantingssysteem bij de foetus. Enkele weken later begint het hormoon tot expressie te komen wanneer de vrouwelijke foetus haar eigen eierstokfollikels heeft ontwikkeld.
Vanaf de puberteit beginnen de eierstokfollikels, waar de eicellen zich ontwikkelen, bij vrouwen het anti-Müllerian hormoon te produceren tijdens de vruchtbare levensfase, tot aan de menopauze.
Daarom geeft de concentratie ervan in het bloed ongeveer de hoeveelheid eicellen weer die nog in de eierstokken aanwezig zijn, dat wil zeggen de eierstokreserve van de vrouw op dat moment. Om de vruchtbaarheid van een vrouw te beoordelen, moeten we echter niet alleen rekening houden met AMH, maar ook met andere hormonen, zoals FSH en LH, en met het aantal antrale follikels dat door de arts wordt bepaald met o.a. een transvaginale echo.
Hoe wordt AMH gemeten en wat betekenen de waarden?
AMH wordt gemeten via een eenvoudige bloedtest. De waarden kunnen per vrouw variëren, zelfs binnen dezelfde leeftijdsgroep, en zijn afhankelijk van genetische factoren, levensstijl en bepaalde medische aandoeningen. In tegenstelling tot andere reproductieve hormonen, schommelt de AMH-waarde weinig gedurende de menstruatiecyclus. Daarom kan de test op elk moment worden uitgevoerd. Meestal wordt de test echter in de eerste dagen van de cyclus gedaan, zodat tegelijkertijd ook andere vruchtbaarheidsgerelateerde hormonen zoals FSH en oestradiol kunnen worden gemeten.
Wat betreft de waarden van het anti-Müllerian hormoon, kunnen laboratoria referenties geven met kleine variaties, maar in principe kunnen we uitgaan van:
Anti-Müller-Hormoon (AMH) — Bereiken en betekenis
Hoge waarden (> 4 ng/ml)
Kunnen geassocieerd zijn met het polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS). Duiden op een risico op ovariëel hyperstimulatiesyndroom (OHSS) als reactie op hormonale stimulatie.
Normale waarden (1,1 – 4 ng/ml)
Geven aan dat er een goede eierstokreserve aanwezig is.
Lager normaalbereik (0,7 – 0,9 ng/ml)
Kan wijzen op een verminderde eierstokreserve, maar binnen het normale bereik.
Lage waarden (< 1,0 ng/ml)
Wijzen op een lage eierstokreserve en waarschijnlijk een lage reactie op hormonale stimulatie.
*AMH wordt uitgedrukt in ng/ml. De klinische interpretatie moet altijd worden uitgevoerd door een professional, rekening houdend met leeftijd en context.